Uçurumun kenarındayım Hızır
Ulu dilber kalesinin burcunda
Muhteşem belaya nazır
Topuklarım boşluğun avcunda
Derin yar adımı çağırır
Dikildim parmaklarımın ucunda
Bir gamzelik rüzgâr yetecek
Ha itti beni, ha itecek
Uçurumun kenarındayım Hızır
Civan hazır
Divan hazır
Ferman hazır
Kurban hazır

Uçurumun kenarındayım Hızır
Güzelliğin zulme çaldığı sınır
Başım döner, beynim bulanır
El etmez
Gel etmez
Gülce'm uzaktan dolanır
Uçurumun kenarındayım Hızır
Gülce bir davet
Mecaz değil
Maraz değil
Gülce bir afet
Peri değil
Huri değil
Gülce beyaz sihir
Gülce ölümcül naz
Buram buram zehir
Yar yüzünde infaz

Bir gamzelik rüzgâr yetecek
Ha itti beni, ha itecek
Güzelliğin zulme çaldığı sınır
Uçurumun kenarındayım Hızır
Ben fakir
En hakir
Bin taksir
Ateşten
Kalleşten
Mızrakla gürzden
Dabbetülarz'dan
Deccal’dan, yedi düvelden
Korku nedir bilmeyen ben
Tir tir titriyorum Gülce’den
Ödüm patlıyor Gülce’ye bakmaktan
Nutkum tutuluyor, ürperiyorum
Saniyeler gözlerimde birer can
Her saniyede bir can veriyorum

Ömer Lütfi Mete

Hata yapmak
Fırsatını Adem’e veren sendin
Bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana
Gençtim ben ve neden hata payı yok diyordum hayatımda
Gergin bedenim toprağa binlerce fışkını saplar idi
Haykırınca çeviklik katardım gökyüzüne
Bir düşü düşlere dalmaksızın kavrayarak
Bulutu kapsayarak açmadan buluta içtekini
Tanıdım Ademoğlu kimin nesiymiş
Ter döküp soru sormak nereye sürüklermiş kişiyi.

Çeşme var, kurnası murdar
Yazgım
Kendi avcumda seyretmek kırgın aksimi.

Gençtim ya, ne farkeder deyip geçerdim
Nehrin uğultusu da olur, dalların hışırtısı da
Gözyaşı, çiğ tanesi, gizli dert veya verem
Ne fark eder demişim
Bilmeden farkı istemişim.
Vay beni leylak kokusundan çoban çevgenine
Arastadan ırmaklara çarkettiren dargınlık!
Yola madem
Çöllerdeki satrabı yalvartmak için çıkmıştım
Hava bozar, yüzüm eğik giderdim yine
Yaza doğru en kuduzuyla sürüngenlerin sabahlar
Yola devam ederdim.

Gençtim işte şehrin o yatık raksından incinen yine bendim
Gelip bana çatardı o ruh tutuşturucu yalgın
Onunla ben
Hep sevişecek gibi baktık birbirimize.
Bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.

Oysa bu sürgün yeri, bu pıtraklı diyar
Ne kadar korkulu yankı bulagelmiş gizlerimizde
Hani yok burda yanlışı yoklayacak hiç aralık
Bütün vadilere indik bir kez öpüşmek için
Kalmadı hiç bir tepe çıkılmadık
Eriyeydik nesteren köklerine sindiğimizce
Alıcı kuş pençesiyle uçarak arınaydık
Ah, bir olaydı diyorduk vakar da yoksanaydı
Doğruydu böyle kan telef olmasın diye çabalamamız
Ama kendi çeperlerimizi böyle kana buladık
Gönendi dünya bundan istifade
Dünya bayındırladı:
Bir yakış, bir yanış tasarımı beride
Öte yakada bir benî adem
Her gün küsülü kaldık.

Bunca yıl bu gücenik macera beni tutuklu kılan
Artık bu yaşa erdirdin beni, anladım
Gençken almadın canımı, bilmedim
Demek gökten ağsa bile tohum yürekten düşecekmiş
Çünkü hataya bağışık büyük hatadan beri nezaret yer
Çiğ tanesi sanmak ne cüret, gözyaşıymış
İnsanın insana raptolduğu cevher.

Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
Taşınacak suyu göster, kırılacak odunu
Kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
Bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
Tütmesi gereken ocak nerde?

İsmet Özel

Vuruldun seni bir karanlığa gömdüler
Adını sordular söylemedim münevver
Üstümü aradılar yok altımı aradılar yok
Boynu hayli bükülmüş bir tuzaktan baktılar
Cesedini gösterdiler sana çok benziyordu
Anlamak istediler hep uzaktan baktılar
Nasıl yaşatıldıysan öyle öldürülmüştün
Çekinmedim ağladım
Anlamadılar
Ben bir sokak lambasına vurulmuşum münevver
Gece olunca karnım gövdemde bir ağrıdır
Ne anladıysam al, al hepsi senin olsun
Nasıl olsa mutmain bir vedayla gidiyorsun
Hasretinin bitmesine senin adına mutlu
Gülümser bir törenle kutsandı hemen yasın
Aklın aldığı göz yüreğin aldığı bakış
Çekilmiş fişlerden daha bir boşluktasın
Ne söylesem ancak kelimelerce kabz
Nere baksam ufkun ardındaki karanlık
Bir volta boyu sokak tenviratıdır acz
Uzansam tutulmaz bir nahoşluktasın
Çan vuruldu ezan Allah dedi sen söndün
Böylece üç yerinden daha vurulmuş oldu sükut
Ölüm durdu yani dirilmenin imkanına
Kurşun vınlayıp sekti
Yağmur yağacaktı, şemsiyem kırılınca
Bulut tetiği çekti
Epeyce geçti üzerimden gökyüzü
Bertaraf oldu sınır
Ali’sini bulmuş gibi kamber
Herkes bir tarafa doğru ıslanır
Ben sana doğru ıslandım münevver
Yastıksa binlerce tüydür
Mantıksa paramparça
Örtüyse bundan böyle yırtık
Yağmur dursa da kurumam
Güneş çıksa da kurumam artık
Sebeplerin çağından geçiyoruz münevver
Elbette her fiyasko
Açığa çıkarılmamış bir cinayet korkusuyla örtülür
Elbet her susuş
Sonuçları belli sebeplerle yontulur
Niye sustun demiyorum ama niçin konuşmuyorsun
Biliyorsun münevver
Bile bile gırtlağın köpeği olmamışsa bu eğri harfler
Düşünmek akla ur olmamışsa
Ve o büyük gerilmenin adıyla başlamıyorsak sevişmeye
Dolanan kalp yorulan kandır
Bütün yankıların gücü adına
İnsan sustuğu zamanlarda ne kadar da konuşkandır!
Söze başla ve kopar perdeleri seyirciden
Bak bayraklarım kırık hala bileklerimden
İpi tutmuşum münevver ipi tutmuşum
Unuttuğum marşları ezbere biliyorlar
Kaybederiz korkusuyla giriyorlar savaşa
Biz yalnızca galipliği inkar etmekteyiz
Gayb ederiz ümidiyle olan biteni
Üç günahı üç tövbeyle hünkar etmekteyiz
Sen beni kim sanıyorsun Allah’ın seversen
Üzerimde ışık kırıyorlar münevver
Mercek yapıyorlar kavislerimden
On bin kadar göz gezdi paralelimde
Adını sordular söylemedim münevver
Kurmuşsun bağdaşını bir odağımda
Bakmayı en baştan unutsalar görürler
İnce bir körlük gerek seni çözmeye
Çözmekten ölmek gerek seni çözmeye
O kadar eminler ki sabah olacak diye
Geceyi plan gibi taşıyorlar münevver
Hiç mi ölmek düşmez apansız dakikaya
Kaç saniye sonrasını yaşıyoruz haber ver
Sağlıklı bireyler olarak münevver
Sağlıklı şekillerde ölüyoruz buradan
Nereye ölüyorsak oramızdan tut beni
Ağzımdan kaçırmışım bir turna sürüsünü
Konuşsam gökyüzü sussam senin yüzün
Modernoğlu görmek istemez ölüsünü
Nereye susuyorsak oramıza ek beni
Zaman geçiyor sanki ben içinde değilim
Sürekli hatırlıyormuşum gibi dışarıda
Çarşıya çıkmışım da eve dönememişim
Eğer ben çarşıdaysam kim duruyor evin ortasında
Aklımı azaltarak bıraktım münevver
Bir çırpıda bıraktım bana çaktırmadılar
Adını sordular çevirdiler yanımı
Samimiyet kaptılar gözden temas yaptılar
Mış gibi ses verdiler diyaframlardan
Aldanacak bir taraf bırakmadılar
Aldanmadım münevver aldanacak neyim var
O kadar susuzum ki su artık neye yarar
İnsan hasretten kuduruyor kudurdum
Unuttum gayrı hatırlatıp da delme
Yokluğuna bağırdım
Yankılandım duruldum
Ben bu beklemeğe alıştım gelme!
Nereye gidiyorsak oradan geldik
Sıcaklığın kar yağarken aklımda
Soluğumuz dumanlı kafamız iyi
Ama mıh gibi çakılı duruyorsun saklımda
Sevdiğimi söylüyorum bir serçe sürüsü konuyor hemen
Sonra bir serçe sürüsünü vuruyorlar vuruyorum
Nasıl bir korkuysa o nefes nefese
Gece boyu uyumayan mezarlık mı o!
İnsan hasretten kuduruyor münevver
Yaşamak ölümün sevgi duruşu
Soruyorlar hayatı vallahi bilmiyorum
Ben ölümden daha
Ben ölümden daha
Ben ölümden daha hayati bir şey bilmiyorum
Sözler asansöre binmek gibi bazen
Sözler ki bir anlamın içindeyken münevver
Sözler asansörden inmek gibi bazen
Sözler ki bir anlamın içindeyken münevver
Vuruldun seni bir karanlığa gömdüler
Adını sordular söylemedim münevver
Sağımı aradılar yok solumu aradılar yok
Boynu hayli kırık bir niyetten baktılar
Çocukluk resimlerin… her birini yaktılar
Nasıl doğurulduysalar öyle yaşıyorlardı
Çekinmedim anladım
Ağlamadılar

Alper Gencer

Artık yaşamaktan öte bir seçim kalmıyor bana
Kanımda tortu hâlinde umutlar dolaşıyor
Kalbim, acılarla seyrelen bir elek olarak
Yine kırgın, kimsesiz, dünyayla dalaşıyor
Yok bana bir durak, bana soluk yok
Yağmur beni dürtmek için düşüyor saçlarıma
Beynim, değirmenim, soruları öğütenim
Hep sonunda seni avuçlarıma almak
Kağıt kalem şiir, kağıt kalem şiir

Artık yaşamaktan öte bir seçim kalmıyor bana
Bütün kitapların ölçüleri ona dar geliyor
Hiçbir sözcük dikemiyor açılan bu söküğü
Yüzüm hücrelerine dek yarılıp genişliyor
Her sokağa çıkışımda, dünyayı içine çeker gibi…
Rüzgâra karşı bağırıyorum, ey gençliğimin yarısı
Sesimin burgaçları alıp götürüyor beni
Bir çığlık kalıyor kentin çatılarında
Artık hiç birleşmeyecek binlerce sözcük…
Bunun için bir daha okumayın şiirlerimi
Varsın gökyüzünde bir de duman donsun
Bir şair de ne olur evine ekmek taşısın
Durup çocuklarla konuşsun, bugün hava
Güzel olacak desin, maça gitsin, bağırsın
Hep kendini deşen bir hançer olmasın şiir
Ey yaşama dürtüsü, ey kalan son burcum
Koru kendini, gökyüzü alnına çarpabilir.

Taşlar filiz sürüyor tohum çürürken toprakta

Artık yaşamaktan öte seçim kalmıyor bana…

1983

Ahmet Erhan